Październikowe wspominki...

 Hey!

I dzień dobry moi kochani, choć śmiem wątpić, że ten post nie ukaże się za dnia. Niemniej jednak zaczęłam go pisać w godzinach popołudniowych, więc powitanie jak najbardziej we właściwym tonie. Dla tych, którzy jednak trzymają się prawidłowości stosowanych zwrotów grzecznościowych pragnę napisać dobry wieczór! :)

Po przeszło dwóch tygodniach mojej nieobecności ponownie zawitałam do świata blogosfery, by co nieco sobie z Państwem porozmawiać. Przede wszystkim opowiem co się tam u mnie w ostatnich dniach działo, zapytam jak tam mija Wam jesienny miesiąc, po czym miło pożegnam się zapraszając na kolejny wpis. Czy taki plan Wam odpowiada? Ciesze się, że tak, bo tak właśnie zakładam. A więc zaczynając od początku. Jak szybko powitałam październik tak szybko przyszło mi powitać nowy miesiąc jakim jest listopada. Z tego co czytam na Waszych blogach tempo mijających dni doskwiera nie tylko mojej osobie. I choć kiedyś bardzo cieszyłabym się z takiego obrotu sprawy, zwłaszcza że wizja świątecznego nastroju jest już na horyzoncie, o tyle w tym roku z chęcią zwolniłabym tempa. W gruncie rzeczy takim, a nie innym stanem obarczam świadomość oddania do sprawdzenia I rozdziału pracy licencjackiej. 30 grudnia to dzień, w którym powinnam mieć już zatwierdzony fragment swojej pracy by móc przystąpić do kolejnego etapu jakim jest przeprowadzenia badań. Ot, banał prawda? Być może dla większości z Was tak jest/ bądź tak było. Ja niestety mogę wskazać, że pojawia się trochę presji i nieoczekiwanej odpowiedzialności. Może nie tyle, co do przestrzegania terminu (nigdy nie stanowiło to dla mnie większego problemu), co do faktu, że praca licencjacka jest już czymś bardzo oficjalnym. Tyle się o tym mówi, dość często powtarza o naszej mobilizacji by zasiąść i zacząć pisać. Czy ów dobroduszne słowa mobilizacji tak na prawdę nie powodują tego, że człowiek nakłada na siebie zbyt dużą presję? By siąść, zacząć pisać - byle szybko zaliczyć kolejny etap pracy nie zważając na jej jakości? Być może to tylko moje osobiste rozterki, lecz odrobinka ponarzekania jeszcze nikomu krzywdy nie zrobiła, prawda? Po chwilach wewnętrznego chaosu, dzisiaj zmobilizowałam się by podjąć skutecznych kroków - odpowiedni stos literatury wypożyczony, czas w końcu siąść i zacząć pisać. I choć towarzyszy mi myśl, że pewnie w trakcie przejdzie mi kilkukrotnie przez myśl by rzucić studia, zapaść się pod ziemie, bądź coś w tym rodzaju to wiem, że finalnie dam sobie radę i chyba ta myśl jest w tym wszystkim najsilniejsza. 

Praca licencjacka to obecnie jeden z najpoważniejszych tematów, który przewija się w moim życiu, lecz nie samą pracą człowiek żyje. Na co dzień relaksuje się z możliwości studiowania - zagłębiania w tajniki swojego zawodu, w weekendy jeżdżę do szkoły policealnej, która oprócz pełnienia funkcji wypuszczenia nas świat z cennymi umiejętnościami, traktowana jest przeze mnie jako fajna odskocznia. Niby zwykła szkoła, a panuje w niej bardzo ciepły i domowy klimat. Na pewno nie jest to ta szkoła z rodzaju srodzy nauczyciele i wysoki rygor. Po wielu latach takiego nauczania doświadczam czegoś innego, co potęguje moją chęć do nauki, która była równie silna za czasów nieco większej dyscypliny, niemniej jednak człowiek o wiele bardziej pragnie chodzić do takiej szkoły, aniżeli tej, która utkwiła w pamięci sprzed lat.

Dobrze, takim sposobem karta bloggera nieustannie się zapełnia, w międzyczasie Ja również co nieco przygryzłam (chlebek bananowy, polecam), co by tu jeszcze Wam opowiedzieć...
A może to, że wyjazdy, o których pisałam jakiś czas temu, a ściślej to ujmując dojazdy na uczelnię nie okazały się wcale takie ciężkie jak początkowo zakładałam. W ostatnim wpisie otrzymałam od Was kilka komentarzy nawiązujących do tej kwestii i to prawda - idzie się przyzwyczaić. Może już nie dysponuje taką ilością dnia jaką bym chciała, lecz nie przeszkadza mi to tak bardzo. Grunt to dobre zorganizowanie i efektywne wypełnienie czasu podczas podróży, choćby na przeczytanie ważnych materiałów na studia, czy odpoczynek. Zmiana nastawienia... początkowo towarzyszyło mi trochę obaw, obecnie staram się skupić na pozytywnych aspektach. Z tego miejsca pragnę podziękować wszystkim, którzy podzielili się ze mną swoimi refleksjami. Czasami punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, a poznanie opinii innych może zmienić nasze spostrzeżenia na dany temat. Tak właśnie było ze mną. 

Kończąc swoje dywagacje chciałabym się Was zapytać jak Wam mija kolejny z jesiennych miesięcy. Co obecnie zajmuje w Waszym życiu najwięcej czasu, czemu się poświęcać, jakie kwestie zakrzątają Waszą głowę bądź powodują, że każdego dnia stajecie z uśmiechem na twarzy. Wszystko to, z czym pragniecie się ze mną podzielić chętnie przeczytam. A więc, zapraszam po przeczytaniu całości dzisiejszego wpisu do sekcji komentarzy. 

Urozmaicając dzisiejszy wpis zamieszczam kilka zdjęć profilowych. W ostatnim czasie ze względu na brak czasu mogłam sobie pozwolić tylko i wyłącznie na luźne ujęcia. Ujęcia, w których udało mi się zaprezentować mój nowy nabytek berecik z dość dużym pomponem. Kupno beretu było zaplanowane już od jakiegoś czasu, lecz nie mogłam trafić na taki model, który spełniłby moje oczekiwania. Typowy berecik z popularnie nazywaną "antenką" był nieco skromny - gubił się w stylizacji. Ten, kiedy to antenkę zastąpił pompon jest już o wiele bardziej wyrazisty. Klasyczne barwy mojego berecika pasują do większości jesienno-zimowych kurtek dzięki czemu będę mogła często po niego sięgać. 

Wszystko co pragnęłam od siebie dodać zostało napisane. Ciesze się, że mogłam dzisiaj do Was napisać. Do zobaczenia w kolejnym wpisie. Wszystkiego dobrego kochani. Pa! Pa!

1. Opowiedzcie co tam ciekawego u Was słychać.